site bildirisi
Çok eski zamanlarda, uzak masal diyarlarından birinde, insanlar olağanüstü bir kalabalık içinde yaşarlarmış. Lakin, çevrelerini saran bunca insan kalabalığına karşın, esasen yalnızlarmış. Pek çok şeye sahip oldukları halde, gerçekte sahip oldukları değerli şeyleri çok azmış. Sevgi, arkadaşlık, dostluk, güven gibi olgulara yabancılaşmışlar; öyle ki, bu tür duyguları bireysel çıkarları için sadece birer araç haline getirmişler. Farkında olmadan, kendilerine ait olmayan maskeler takmışlar yüzlerine. Kimileri mutluluk maskesi takmışlar; kimileri iyi insan, kimileri neşeli insan... Böyle sürdürmeye başlamışlar günlük yaşamlarını. Geleceğe dair umutları kalmamış. Çok mutsuzlarmış. Mutlulukları, neşeleri çok kısa sürermiş. Bir türlü, uzun süre ellerinde tutmayı başaramazlarmış güzel anları. Muhafaza etmekten çok, tüketmeyi öğrenmişler çünkü. Herşeyi tüketmeyi... Arkadaşlıkları, dostlukları, aşkları, sevgileri ve daha pek çok güzel şeyi tüketmeyi!...
İşte tam da o günlerde, mutsuz insan kalabalığından oluşan bu masal diyarında, bir Emanetçi yaşarmış. Küçücük şirin bir emanetçi dükkanı varmış. Adından da anlaşılacağı üzere, güvenilir biriymiş Emanetçi. İnsanların en yakınlarına bile güvenmedikleri bir devirde, sahip oldukları en değerli(!) eşyalarını bile hiç düşünmeden O'na emanet etmelerinden belliymiş güvenilir biri olduğu. Gerçek adını kimse bilmezmiş ya da nereli olduğunu. Bölgenin en yaşlıları bile bilmezlermiş. Tek bildikleri, kendilerini bildiklerinden beri, Emanetçi'nin aynı yerde olduğuymuş. Emanetçi de insanların içinde bulundukları durumu görür ve çok üzülürmüş. Her geçen gün içten içe eriyen mutsuz insan kalabalığının sonunun ne olacağını merak edermiş; kendince çareler ararmış.
...eski aşklar emanetçisiyim ben
nice öyküler taşırım yüreğimde
hiçbirinin sahibi yok
tek kahramanıyım öykülerimin...
...yanlış öğretmişler bize
en çok
yüreği üşürmüş insanın
tutan olmazsa eğer
ellerinden...
© 2008 - 2010 Emanetçi.
